ตนเตือนตน นุสนธิ์บุคส์

1. เก่งจริงเป็นอย่างไร? 1.เธอเก่ง 2.มีคนบอกว่าเธอเก่ง 3.คนที่บอกว่าเธอเก่งเป็นคนเก่ง

2. คนเรามีดวงตาอยู่ 2 ดวง ดวงตา 2 ดวงอยู่ในระดับเดียวกัน แต่คนเรากลับใช้มองคนอย่างไม่เสมอภาค คนเรามีหูอยู่ 2 ข้างเพื่อให้ฟังทั้ง 2 ด้าน แต่คนเรากลับชอบฟังความด้านเดียว คนเรามีปากเพียง 1 ปาก แต่กลับพูดให้คนอื่นเข้าใจผิดเป็นคนละเรื่องได้

3. คนที่ตำหนิเธอในวันนี้เธอคิดว่าเขาคือศัตรู แต่วันหน้าจะกลายเป็นมิตร คนที่เยินยอเธอในวันนี้เธอคิดว่าเขาเป็นมิตร แต่วันหน้าจะกลายเป็นศัตรู โบราณจึงว่าไว้ “ยาดีมักขมปาก คำดีมักขัดหู” หากเธอดีจริงก็ไม่ต้องเย่อหยิ่ง หากเธอไม่ดีจริงตามที่เขาเยินยอ ก็ไม่ต้องลำพองใจ
4. ความน่าเวทนาของคนเราไม่ใช่มองไม่เห็นกับดัก แต่รู้ทั้งรู้ว่านั่นคือกับดัก ก็ยังเอาหัวไปแหย่ให้ติดกับเป็นครั้งที่สอง

5. ว่ากันว่าน้ำตาบอกอะไรบางอย่างที่ปากพูดไม่ได้ แต่บางครั้งน้ำตาก็บอกแทนความสุขในใจที่ไม่อาจอธิบายได้เช่นกัน ว่ากันว่ารอยยิ้มบอกความสุขที่เปี่ยมล้วนภายในใจ แต่บางครั้งรอยยิ้มก็เป็นตัวแทนของความเจ็บปวดที่ปากไม่อาจพูดออกมาได้เช่นกัน

6. ไม่ว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับใคร ญาติมิตรหรือคนแปลกหน้า เธอต้องฝึกยิ้มได้แม้ใจจะรวดร้าว เพราะมนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัวเป็นสันดาน จึงอย่าคาดหวังว่าคนที่อยู่รอบข้างเธอจะทำดีและจริงใจต่อเธอทุกคน

7. ว่ากันว่า เมื่ออีกคนหมดรัก ใครอีกคนทำอะไรก็ผิดไปหมด ร้องไห้ก็ผิด นิ่งเงียบก็ผิด หายใจก็ผิด แม้ตายไปก็ยังผิด เมื่อใดหมดรัก แค่คำว่า “เรายังรักกันอยู่ไหม?” ก็กลายเป็นชนวนให้เลิกกันได้!

8. หนังเรื่องเดียวกัน หลังจากฉายจบ มีคนบอกคุ้มค่า มีคนบอกเสียดายเงิน ส้มตำร้านเดียวกัน มีคนบอกแซบสุดๆ มีคนบอกเสียความรู้สึกสุดๆ เพลงเดียวกัน บางคนฟังแล้วฟังอีกไม่รู้สึกเบื่อ บางคนฟังครั้งแรกยังไม่ทันจบเพลงก็ไม่ฟังอีกทั้งชีวิต ดังนั้น หนังดีอยู่ที่ใครพึงพอใจ ส้มตำอร่อยอยู่ที่ถูกปากใคร เพลงเพราะหรือไม่อยู่ที่วัยและสิ่งที่ประสบมา เพราะฉะนั้น ใครชอบหรือใครเกลียดคุณ มันจึงเป็นเรื่องปกติ

9. ทุกวันคือจุดจบ ทุกวันคือจุดเริ่มต้น ต่อให้เมื่อวานจะดีเยี่ยมอย่างไร วันนี้มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว ต่อให้วันนี้เลวร้ายเพียงใด ใช่ว่าเธอพบเจอคนเดียวเสียเมื่อไหร่? ยืมข้อคิดในอดีตมาลิขิตชีวิตในปัจจุบัน อิงสิ่งที่กระทำในปัจจุบันสร้างสรรค์เส้นทางในอนาคต

…..นุสนธิ์บุคส์